Funlandia kajakiem

Rafał Chmielewski, Polak od lat mieszkający na wschodnim wybrzeżu Kanady, na co dzień zajmuje się szkoleniem kajakowym na wodach morskich. Nic więc dziwnego, że organizuje samotne wyprawy i zapuszcza się na odległe północne wody.

W ostatnich latach m.in. przepłynął wzdłuż północnego wybrzeża Zatoki Świętego Wawrzyńca – 500 kilometrów, a także z wyspy Cap Breton na Nową Szkocję – 600 kilometrów.
W ubiegłym roku pokonał samotnie 300 kilometrów wzdłuż północno-wschodniego wybrzeża Nowej Funlandii. Po drodze mijał góry lodowe oraz stada waleni. Odgłosy tych ogromnych ssaków nagrywał na specjalny podwodny mikrofon.

W tym roku zamierza kontynuować swoje samotne opływanie Nowej Funlandii. Wybiera się na prawdziwą eskapadę – 800 kilometrów przez niezbyt przyjazne wody wzdłuż południowego wybrzeża wyspy.

Rafał Chmielewski planuje swoją wyprawę na 25 dni. Oczywiście tempo będzie dyktować pogoda. Od 1 lipca zamierza płynąć z zachodniego krańca na wschód. Tak jak i rok temu, zabiera ze sobą sprzęt do nagrywania głosów wielorybów.

Oddajmy głos kajakarzowi:

Podróż planuję rozpocząć 1 lipca z Port aux Basques i zakończyć pod koniec miesiąca w miejscowości Argentia. Są to dwie miejscowości, do których dopływa prom z Nowej Szkocji. Daje mi to możliwość przepłynięcia prawie całej południowej części Nowej Funlandii.

Nie jest to moja pierwsza podróż kajakiem wokół tej wyspy. W ubiegłym roku przepłynąłem chyba natrudniejszą część - północno-wschodni brzeg, gdzie napotkałem spore góry lodowe i dużą liczbę wielorybów.
Południowy brzeg Nowej Funlandii jest skalisty z klifami i wzgórzami. Oferuje jednak więcej miejsc do postoju niż brzeg północno-wschodni. Są też miejsca, gdzie mogę wiosłować między wyspami. Dają one możliwość osłony przed wielkimi falami, które będą przychodzić z Atlantyku.

Na mojej trasie są również miejsca, gdzie będę bardziej wystawiony na kaprysy Oceanu Atlantyckiego. Południowy brzeg wyspy to tak zwane cmentarzysko sztormow i huraganów, które przychodzą z południa. Będę musiał w miarę dobrze przewidywć warunki meteorologiczne.

Po drodze będę mijać kilka fiordów i rzek, które wpadają do oceanu. W tych miejscach muszę zwracać uwagę na wiatry wiejące od lądu. Nurt rzeki wpadającej do oceanu i wody przypływu morskiego mogą tworzyć bardzo nieregularne i nieprzyjemne fale.

Jeśli chodzi o nawigację, to nie będzie ona zbyt skomplikowana. Płynę z zachodu na wschód wzdłuż wybrzeża. Zwykle trzymam się blisko brzegu – znacznie przyjemniej i ciekawiej jest płynąć wzdłuż niego. Psychicznie też jest lepiej – płynie się od cypla do cypla. Człowiek nie jest skazany na widok niekończącej się linii brzegowej. Jeśli natomiast woda jest bardzo wzburzona, z falami, zwiększam dla bezpieczeństwa dystans od brzegu.

Przez pierwsze 400 kilometrów mam na swojej drodze 6 małych miejscowości, do których dostęp jest tylko z wody i powietrza. Na niektórych odcinkach pomiędzy miejscowościami kursuje codziennie mały statek. To mnie bardzo cieszy, bo w razie problemów będę mógł jego załogę wywołać przez radio i poprosić o pomoc.

Drugie 400 kilometrów – tu już jest trochę więcej miejscowości i są one połączone drogą. Generalnie jednak południowy brzeg jest mało zaludniony i miejscowości liczą często tylko kilkuset mieszkańców.
W czasie podróży jestem całkowicie samodzielny. Śpię w małym namiocie. Zabieram ze sobą prowiant na pierwsze 12 dni. Tyle jestem w stanie zapakować do kajaka wraz ze sprzętem kempingowym.

Forum Extremum objęło wyprawę patronatem medialnym